درباره كتاب بادیگارد:

عبدالله جمع اضداد بود، هم خشن و جدی، هم رئوف و شوخ و شنگ. توی كار آن قدر جدی می شد كه همه ازش حساب می بردند و وقت استراحت آن قدر می خندید كه نفس كم می آورد. گاهی آن قدر بی رحم می شد كه شوخی هایش با برادر و رفیقش رنگ و بوی شكنجه می گرفت و گاهی آن قدر رقیق القلب، كه می شد مادر تمام گربه های كوچه. جرات و جسارتش آن قدر زیاد بود كه ولش می كرد می رفت توی دهان شیر و گاهی ساعت ها با ماهی های تو آكواریومش وقت می گذراند و حرف می زد. عبدالله از همان بچگی محافظ بود. محافظ پدر و مادر و برادرهایش. بعد هم همسر و فرزند و حتی دوست و رفقایش. خیلی ها توی حریم حفاظتش بودند. انگار همه را زیر پرو بالش داشته باشد. عبدالله مثل خیلی از جوان های امروزی عاشق خانه و خانواده بود، اهل سفر و درست كردن كباب و دورهمی. اما وقتی اسم سوریه می آید دلش تاب نمی آورد. همه دلخوشی هایش را ول می كند و می رود.