هویزه از آن جهت مظلوم پروندهٔ جنگ است كه پیام شهدا آن‌طور كه باید، به اهلش منتقل نشد و هنوز ناگفته‌هایش بیش از حد تصور است. چرا نباید بدانیم چه بر هویزه گذشت كه نتوانستیم حتی شهدا را از چنگ دشمن نجات دهیم؟ مسأله هویزه، مسألهٔ جنگ و گریز نیست؛ مسألهٔ آزمایش و خطا نیست. هویزه با بیش از 160 شهید، فرهنگ مقاومت را در ماه‌های آغاز جنگ، سرمشق چه‌گونه جنگیدن قرار داد و عاشورای حسینی را از بایگانی تاریخ تشیع وارد كارزار نمود.

به‌یاد دارم وقتی در دل محاصرهٔ دشمن، قاسم -كه در متن كتاب با او آشنا خواهید شد- با اصابت یك گلوله بر زمین افتاد و طلب یاری كرد، دستان گرمش را فشردم و با او عهد كردم كه همراهش باشم. در آن لحظه آموختم كه مهم نیست چند سال عمر كنی، مهم این است كه عمرت را چه‌گونه بگذرانی. و به‌خاطر این بود كه انسانیت و معرفت از دل دفاع مقدس جوانه زد و ما بیدار شدیم.