در بخشی از كتاب جشن جنگ می‌خوانیم:

كاشكی یكی پیدا می‌شد و برای من كه هِر را از بِر تشخیص نمی‌دهم و همه‌چی توی كله‌ام قاطی شده، خوب و واضح توضیح می‌داد وقتی برای این كار ساخته نشده‌ام، این‌جا چه‌كار می‌كنم و چه‌كاره‌ام.

دو نفر داشتند زور می‌زدند تا چكمه‌های یكی از جنازه‌ها را كه باد كرده بود، درآورند، اما نمی‌توانستند. یك لحظه چشمش رفت آن سمتی و مدتی دراز آن‌ها را نگاه كرد و بعد با بیزاری رو برگرداند.

می‌بینی؟ یكی را قراول گذاشته‌اند تا مواظب جنازه‌ها باشد و یك عده از خودمان، جلوی چشم بقیه و از روی ناچاری، دارند داروندارشان را غارت می‌كنند...

دلم پر از غصه شد از این‌جور حرف زدنش. گفتم: «یادت هست آن قدیم‌ها؟ آن ماجرای شرط‌بندی و... آن آدم كجا، این آدم كجا.»

ستون داشت می‌رفت. او هم پا شد و راه افتاد كه برود. اما یك لحظه برگشت و گفت: «آن اسب سركش مرد... حالا تبدیل به یابوی پیری شده‌ام كه دنبال یك دره‌ی درست و حسابی می‌گردد تا خودش را از بالا پرت كند پایین.»

اكبر كه تو نخ میرزا بود، دود به گلویش جست؛ به سرفه افتاد و چشم‌هایش به اشك نشست. میرزا روبرگرداند و از زور سرما قوز كرد و مثل پیرمردها تلوتلوخوران، درست مثل كسی كه با باد كلنجار برود، در باریكه‌راه پر از گل و شل، دنبال بقیه راه افتاد. حواسم به او بود كه اكبر تپوكی زد به شانه‌ام و درحالی‌كه یك‌وری به ستون نیروها نگاه می‌كرد، با صورتی برافروخته و یك دنیا خشم گفت: «خدا بهشان رحم كند... امشب نوبت این‌هاست. رفتند تا بشوند گوشت دم توپ.»

بعد آخرین پك را حریصانه به سیگارش زد و آن را دو انگشتی پرت كرد وسط مرداب.